KINDJES LAATSTE WENSCH. (EEN BRIEF). Je zult. verwonderd zijn, als je in dit schrijven Het handschrift van je vroegere vrouw herkent. 't Is nu zes jaar na de uitgesproken scheiding Je bent natuurlijk aan mijn schrift ontwend ! O ! schrik maar niet, ik schrijf niet voor mij zelven, Ik doe een plicht als Moeder on als mensch ; Als 'k je nog eens aan mijn bestaan goed herinner, Vervul 'k ons beider kind zijn laatste wensch. Zoo is 't gebeurd : hij is uit school gekomen,. En klaagde „Ma 'k heb hoofdpijn. 'k ben zoo moe!" 'k Was ongerust hij was nooit sterk, dat weet je, En 'k bracht hem dadelijk naar z'n bedje toe!. 'k Heb wekenlang den dood z'n prooi bestreden, En handenwringend voor mijn kind gestaan,. 'k Heb meer dan ik verdragen kon, geleden ; Helaas hij is toch van mij heengegaan ! Hij kon zoo dikwijls droevig zitten peinzen, Wanneer de jongens uit dezelfde klas,. Hem zooveel liefs vertelden van bun Vaders; Hij vroeg mij dan waar of zijn Vader was ; 'k Heb jouwen wit dan altijd maar gelogen ! Hem zeggen dat jij slecht was vond ik wreed I Ik schaamde mij dan voor mijn eigen jongen, En zei hem. dat jij verre reizen deed ! Als jk hem van z'n Vader moest vertellen, Heb ik, al deed ik dan mij zelf geweld,. Om niet te dooden ‘t kind z'n mooie illusies Jou als een brave Vader voorgesteld ! Zoo hield ie dus z'n mooie herinnoringen, En op z'n sterfbed vroeg mijn kleine schat, Of ik je in een lange brief wou schrijven, Dat hij je altijd zoo heeft liefgehad !. Hij zei me nog, dat hij voor jou zou bidden, Wanneer hij kwam bij Onzen Lieven Heer; Toen heeft ie zacht je naam nog uitgesproken Toen nog een kus..... en ‘t kindje was niet meer Ik stuur je hierbij nog z'n laatst portretje,. En nog een lokje van z'n blonde haar. Ik deed mijn plicht en heb je leed berokkend,. 't Was toch ons kind ! Vergeef het mij dan maar |